برای استفاده بیشتر و بهتر از این ماه عزیز رمضان چه باید کرد؟ اولین و مهمترین کار چیست؟
بزرگی می فرمود:

ما اگر به کسى تنه بزنیم، مى‏گوییم ببخشید، وقتى تخم مرغى از دست ما مى‏افتد و مى‏شکند، ناراحت مى‏شویم، اگر کفشى از ما گم مى‏شود، مدام دنبالش مى‏گردیم، ولى خودمان گمشده‏ایم، هستى ما گم شده است، نعمت‏هاى حق را گم کرده‏ایم و هیچ باکى نداریم و این گم کردن‏ها را جزء بدهکارى‏ها و باخت‏هاى خود به حساب نمى‏آوریم.

آنجا که مى‏خواهیم استغفار کنیم، مى‏گردیم تا ببینیم آیا فحشى داده‏ایم و یا زنا و غیبتى کرده‏ایم یا نه و چون اینها را در خود نمى‏بینیم، به خود مى‏گوییم، پس خیلى آدم خوبى هستیم و براى اینکه دل خدا را هم نشکنیم، یک «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ رَبِّى وَ أَتُوبُ الَیْه» مى‏گوییم و کار را تمام شده مى‏دانیم، در حالى که استغفار باید در برابر آنچه دل ما را خوشحال کرده و یا به رنج کشیده است، باشد.

باید ببینیم که دل به چه کسى داده‏ایم؟ کجا و با چه کسى بوده‏ایم؟ این طور محاسبه کنیم! باید ببینیم مایى که از صبح تا شب مى‏خندیم، چه عواملى موجب این شادى و رنج شده است؟ چه کسى حاکمِ دل ما بوده است؟ با چه چیزهایى مأنوس بوده‏ایم؟ دلى را که عرش و پایتخت خدا و حریم حرم الهى است، از چه چیزهایى پُر کرده‏ایم؟ آیا حاکم دل ما خدا بوده؟ قرار دلِ بى‏قرارِ ما خدا بوده؟ انس ما خدا بوده؟ چرا به دیگرى دل بستیم؟ چرا به غیر او دل دادیم؟

باید در ما توجهى بیاید و بفهمیم که بد کرده‏ایم. گیر ما این است که هنوز باور نکرده‏ایم که بد کرده‏ایم.

باید این گونه محاسبه کنیم تا خود بفهمیم که بدهکاریم...

باید استغفار کنیم که استغفار، گام اوّل است!